Try before you die: Cherryl goes Taupo!

Taupo: The world capitol of sydiving!!! Of te wel de parachutesprong zoals we dat heel ouderwets noemden.

Er zijn in het leven een aantal dingen waar je ooit in je leven nog aan toe hoopt te komen. Een boot kopen, een bepaalde reis maken, een muziekinstrument leren bespelen etc. Ik noem maar wat……Ik denk dat iedereen wel iets heeft wat hij/zij in dit leven nog wel zou willen proberen. Zeg maar een stille wens of diep verlangen. Voor mij was dat de Skydive. Er zijn altijd talloze redenen te bedenken waarom je de stap nog niet hebt genomen: geld, tijd, leeftijd, angst.
Ik kon eerlijk gezegd eigenlijk geen redenen meer bedenken, buiten angst, om het niet te doen. Dus was de tijd daar, vond ik, toen ik nog in Australie was. De reisadvseuse adviseerde mij dit in Taupo te doen vanwege de adembenemende locatie. ‘Ok’ dacht ik , Taupo it is! Heb haar gevraagd of ze ook aan counseling on the spot doen. Gezien ik hoogtevrees heb en op het moment vlak voor een activiteit vreselijk bang dreig te worden. Het kan zelfs zo zijn dat ik het helemaal niet meer wil en echt overtuiging nodig heb. ‘Ja natuurlijk’ was haar antwoord. Ook daar hebben ze ervaring mee.’
Daar reed ik dan vier weken later richting Taupo. Ik stond eigelijk op een andere dag ingepland tot ik Rotorua werd gebeld door Freefall Skydive of ik niet vandaag, maandag, kon komen. Het weer was namelijk perfect om de sprong te wagen. De foto’s zouden geweldig worden en het uitzicht nog mooier. De mevrouw wist duidelijk niet dat deze vraag enstige inbreuk op mijn mentale voorbereiding vormde, maar ik zei toch ja.....

Onderweg er naartoe vond er in de auto een diepzinnige interne dialoog plaats: WAAROM hou ik soms van extreme activiteiten? WAAROM kan ik niet gewoon als wens een lekker stukje fietsen hebben en deze wens keer op keer in vervulling laten gaan…….of gewoon genieten van regendruppels die op mijn gezicht vallen………zucht. Nee, ik wil uit een vliegtuig springen!

Voor ik het wist was ik in Taupo en stond ik aan de balie. Een uiterst vriendelijke dame vroeg of ik er zin in had….mwah……ergens ver wel. Haar respons: Don’t be afraid, it’s sooo much fun. You’’ll be fine sweethart!!!. Dat was dan mijn couseling begreep ik uit het feit dat ze doodleuk aan de instructie begon.

Voor ik het wist trok ik een pak aan en werd ik voorgesteld aan de fotograaf en de tandemspringer met de mededeling dat het vliegtuig er over 10 min zou zijn. Well the countdown has begun….dacht ik. Ik had minstens 10 min de tijd om de bedenken hoe akelig mijn dood kan zijn. Hoe hard ik te pletter kan vallen. Niet dat ik de tijd nam om in de relaxmodus te gaan zitten…nee hoor…mezelf lekker gek maken. Daar ben ik op die cruciale momenten heel goed in. Al lopend naar het vliegtuig wat inmiddels was gearriveerd dacht ik: dit was het dan……einde oefening….vaarwel wereld. Er waren in totaal vier springers. Twee voor de 12000ft met een vrije val van 40 sec en twee voor de 15000ft met een vrije val van 60 sec waaronder ik. De vliegreis naar de 15000ft bestemming was ongeveer 15 min. Hmmmm nog meer tijd om mezelf nog gekker te maken………
Al opstijgend zag ik de fotograaf lekker facebooken. Ik wilde hem bijna vragen of hij uit respect voor mijn laatste momenten eerbiedig met zijn armen over elkaar wilde zitten….wat nou socializen?!?!? Ik ga misschien wel dood en dan zit iemand doodleuk te facebooken.
De eerste keer dat het 'springluik' open ging sprongen er vrij snel twee springers naar buiten. Tjah toen ging de tweede keer het luik open en moest ik op de rand van de opening gaan zitten. De fotograaf klimt naar buiten en houdt zich stevig vast aan de zijkant van het vliegtuig. Je voelt de ijskoude wind tegen je wangen aankomen. Ik zat op de rand van een opening in een vliegtuig…….hoe bizar. Ik voelde mijn beentje heel hard bungelen en voor ik het wist schreeuwde de instructeur. One…two…three……….en hij zette af. Daar val je dan een volle minuut keihard naar beneden. Onderste boven, van links naar rechts, net als een blaadje van een boom in een stevige herfstwind . De luchtdruk is zo hoog dat je haast niet kunt ademen laat staan schreeuwen. Het gevoel: SENSATIONEELLLLLLLLLLL. De eerste 5 sec weet ik bijna zeker dat mijn hart even stil stond, maar daarna wende het snel en kon ik van het gevoel en het uitzicht genieten. Echt onbeschrijvelijk wat er door je heen gaat.

Na de vrije val gaat de parachuut open en dwarrel je langzaam naar beneden en zie je een soort Google Maps beelden. Supergaaf om te zien.

Eenmaal op de grond kon ik weer een beetje normaal nadenken. Ik was toch echt uit een vliegtuig gesprongen……oh wat was ik trots op mezelf!!!