Wellness in NZ

Ik ben kerngezond! Deze keer niet verklaard door de dokter, maar wederom door de wegen en weggebruikers. Deze keer in Nieuw Zeeland (de eerste keer was in Suriname). Mennnnnn wat waren de eerste dagen op de wegen zwaar, werkelijk een aanslag op al mijn zintuigen en mijn hart. Mijn avontuur begon als volgt:

Na een dagje relaxen in Auckland heb ik mijn campertje opgehaald. Deze keer was de camper net een slagje anders. De faciliteiten hetzelfde, de besturing: schakelen. Iets wat ik ik NL dagelijks doe, geen probleem dacht ik dan. Misschien even wennen maar hoe moeilijk kon het zijn...toch……. (Inschattings) foutje…….bedankt! Ik ben duidelijk rechtshandig en de schakelpook zit links. In Auckland viel het me al op dat de straten en wegen heel erg steil zijn. Mijn hellingproeven waren dus vreselijk zweten. Ik gaf iedere keer zoveel gas dat ik keihard vooruitschoot en mijn tank volgens mij voor een kwart leeg liep….pffffff. Ik kreeg het vreselijk benauwd bij de gedacht dat ik achteruit zou rollen en midden in het centrum een kettingbotsing zou veroorzaken. Gelukkig reed ik al snel Auckland uit en leek het verder wel mee te vallen. Met nadruk op LEEK.
Het eerste wat me opviel was dat NZ ongelofelijk groen is, werkelijk prachtig en rustgevend. Het was alsof elk moment de Teletubbies zouden verschijnen. Net een anzichtkaart zo mooi. Je voelt je al bijna gezond worden als je er doorheen rijd. Het ging allemaal zijn gangetje met het rijden en schakelen. Tot ik wel heel steil naar boven moest. Ik reed lekker in de vijfde versnelling tot ik de kilometerteller snel zag dalen……100….80…60….40. Ik terugschakelen als een gek. In de derde versnelling lukte het ineens iets beter, maar max 60.. Inmiddels reed er een ware collogne achter me met toeterende mensen. Ik zag het alweer gebeuren hoor die kettingbotsing…….ik dacht: ‘Klaar, camper kapot en die kettingbotsing gaat over enkele seconden plaatsvinden’. Ik had het werkelijk niet meer….mijn hart stond bijna stil. Verderop was er gelukkig en uitwijkplaats en reed ik er naartoe. Zwaar zwetend, bevend en met een heftig kloppend hart stapte ik uit de camper en belde ik nog net niet in paniek de helpdesk van de verhuurmaatschappij. Volgens de navigatie moest ik nog dik 15 min naar mijn eindbestemming. De medewerker verwees mij naar de garage, na een korte test om te kijken of mijn camper het nog deed.

Ontspannen deed ik de volgende dag in CAPE REINGA en de 75 MILE BEACH. Lekker gereden worden en hier en daar een beetje stoppen. Net wat ik nodig had. Nabij het strand aan had je op een gegeven moment hele hoge duinen van circa 80 meter hoog waar je met een bodyboard vanaf kon glijden echt heel leuk om te doen (zie video onder dit verslag). Verder hebben we het punt bezocht waar de Tasmaanse zee en de Pacifische Oceaan zeg maar ‘botsen’. Het zoute en zoete water mengt nl niet en dat botst dus. Midden op zee zie je golven onstaan. Bijzonder om te zien. Verder nog een ambermijn bezocht.
De volgende dag toch echt naar de garage. De garagehouder had zwaar met me te doen dat hij me spontaan een rijlesje aanbood. Hij heeft me leren schakelen en uigelegd hoe ik naar de camper kan leren luisteren teneinde beter en sneller te schakelen. Na ongeveer een half uur gereden te hebben begreep ik het zowaar. Belangrijkste les: Steile hellingen naar boven in tweede of derde versnelling….check! Dit heeft me zo vreselijk geholpen. Voelde me van een hulpeloos en hopeloos vogeltje weer the Queen of the road. Welliswaar 20 jaar ouder door die korte hevige stess, maar de roadtrip kon weer verder en deze keer zonder technische problemen.
Het beheersen van de techniek was deel een van de stress. Waar ik me niet helemaal van bewust was, was de grote hoogte waar ik in terrecht kwam. My goodness……wat zijn de bergen hier hoog. Soms reed ik en dan zag ik ineens de afgrond. Ik had echt het gevoel dat ik met mijn campertje tijdens die vreselijke bochten zo eraf zou vallen. Van die slingerbochten waar je soms maar 25km mag. Je zit in een camper ook vrij hoog en vraagt je af of de vangrail, als die er uberhaupt al was, het gewicht van de capmer zou houden…. Om het zekere voor het onzekere te nemen ben ik meerdere malen gestopt om de zware voorwerpen achterin even te verplaatsten. Gaat helemaal nergens over en helpt natuurlijk helemaal niets….maar het voelt beter. Nu na een paar dagen schrik ik me af en nog steeds wezenloos, maar doordat ik het voertuig beheers en alle vertrouwen in mijn reflexen heb vind ik het minder eng. En ach…. een camper gaat nou eenmaal niet hard en nog steeds heb ik soms toeterende auto’s achter me. Ik beschouw het getoeter maar als een applausje dat ik ik op de goede weg ben……als ze me voorbij racen steek ik vrolijk mijn duim omhoog om te bedanken voor het applaus …..hahaha

Misschien begrijp je nu de titel van deze blog beter. Als mijn hart niet in goede conditie was had ik de eerste dagen niet gered…………..en JA IK KIJK HEEEEEEEEEEEEL ERG GOED UIT!!!!!!!!!!!