The Red Centre

Deze naam verwijst naar naar de locatie en kleur van één van de, in mijn ogen meest bijzondere monolieten, ULURU. De Australiers zeggen dat als een land een hart zou kunnen hebben dat zeker ULURU zou zijn geweest. Omdat ik niet alleen de kuststeden van Australie wilde zien maar ook zeker wat van de Outback van Australie wilde zien heb ik een driedaagse safari campingtour geboekt. Ik heb in drie dagen ULURU (Ayers Rock), KATA TJUTA(the Olgas) en WATARRKA (Kings Canyons) gezien én bewandeld.
Het is heel apart en indrukwekkend om midden in de woestijn een grote rode monolieten en rotsformaties te zien. Ik voelde me zo klein en bleef me erover verbazen dat er midden in de woestijn zulke natuurverschijnselen bestaan. Echt super mooi. Na vele filmpjes en foto’s gezien te hebben is het heel bijzonder om er dan eindelijk te staan!
De daadwerkelijk bezichtiging was niet het enige indrukwekkende. Het kamperen zelf en de wandeling op de KINGS CANYON verdienen ook plek op deze blog……..wat een avontuur was dat zeg…….pfffff. In diverse reisbrochures staat genoemd dat je lange en mooie wandelingen kunt maken van 2 á 3 uur in deze regio. De wandeling rondom ULURU was ook lang maar mooi. Maarrrrrrrrr de wandeling op de KINGS CANYON was hoog ……..erg hoog. Dat maak een wandeling zeker prachtig, maar voor iemand met hoogte/dieptevrees een ware kwelling. Ik kreeg dat hmmmm-gevoel toen ik veel mensen met hinking equipment zag rondlopen en ik ergens het gevoel begon te krijgen dat het een intensieve wandeling zou worden. Ik weet niet hoe hoog de kloof precies is, maar gevoelsmatig een kilometer of zo. Op een van de foto's zie je stipjes op een berg....dat zijn mensen. Op diezelfde hoogte begaf ik me. Ik stierf onderweg duizend doden. Er was zelfs een moment dat ik me afvroeg wat erger was: naar beneden vallen of verder naar boven lopen wetende dat je ook weer naar beneden moet. Gelukkig was daar de Amerikaanse Lindsey die mij de hele tocht op geheel Amerikaanse wijze ondersteunde en moed insprak.
Tjah zo was het kamperen ook een activiteit apart. Ik heb nog nooit gekampeerd. Kamperen is niet echt iets wat ’(donker) gekleurde’ mensen van huis uit mee krijgen en op de scholen waar ik op heb gezeten is dat ook nooit gebeurd. Je gaat op vakantie om het betere leven te ervaren. Beter weer, beter eten, beter onderkomen beter uitzicht etc. En kampren was dat vanuit mijn optiek allemaal niet, maar zeker het proberen waard en waarom dan niet in de outback in Australie….niet waar. Ik sliep alleen en in een tent waar je rechtovereind kon staan. Volgens de geroutineerden een luxe op zich. Overdag bezichtigingen en wandelingen. In de avond maakten we met de hele groep het eten. Erg gezellig. Toen kwam de avond/nacht. Pik en pikdonker en naturlijk niet even een lichtjein de tent dat je aan kunt maken. Nu had ik gelukkig een zaklantaarn bij me, maar had die helaas niet klaargezet toen het nog licht was. Zie het dan maar eens te vinden in het donker, wetende dat er gelijktijdig mogelijk allerlei beestje rondlopen…zucht.
Ook het douchen was een avontuurtje. Na eindelijk ‘compleet’ in de douche te zijn gearriveerd, lekker fris gedouched te zijn, zaten mijn voetjes en benen weer helemaal onder het zand toen ik weer in mijn tent zat…Weer terug dus, afspoelen en wat grotere stappen zonder mijn voeten hard op de grond neer te zetten. Zo min mogelijk verstuiving veroorzakend. Zag er natuurlijk niet uit maar het werkte wel ;-)
Dit soort handelingen en mijn gedrag tijdens de wandelingen maakte me duidelijk the weakest link van de groep. Deze groep zou duidelijk niet in de prijzen zijn gevallen met mijn deelname. Van tijd tot tijd voelde ik me dat zwakste dier van de kudde die in de natuurfilms achterblijft en opgegeten wordt. Gelukkig ben ik niet opgegeten of te pletter gevallen, maar heb ik me deze drie dagen prima vermaakt.
Kamperen nog een keer………kweenie hoor………………wie weet